Felix Part 8 is ontstaan uit mijn fascinatie voor het gebrek aan connectie dat ik soms ervaar met mijn katten. Ik vroeg me vaak af wat er in hun koppies omgaat, en toen ik me voorstelde dat ze misschien wel eens een existentiële crisis konden ervaren, vond ik dat zo’n grappig idee dat ik er meteen een animatiefilm van wilde maken.

 

Maar de officiële onderliggende betekenis is wat dieper. Thema’s als onzekerheid over de dood en wat erna komt, zijn universeel, maar tegelijkertijd enorm persoonlijk. Het gevoel dat je met anderen over zulke onderwerpen kunt praten, maar uiteindelijk toch alleen staat, kan beangstigend zijn. Je denkt misschien niet op dezelfde golflengte te zitten, wat een gevoel van isolatie oproept. Dit gevoel van disconnectie, vergelijkbaar met de afstand die je soms ervaart met je kat, kan zich ook voordoen in gesprekken over zulke diepzinnige thema’s. Het is diezelfde vervreemding die ik met deze film wilde verkennen.

 

Ik wilde dat de film de indruk wekt van een verloren animatiefilm, gemaakt door een fictieve maker die de animatie oorspronkelijk voor kinderen bedoelde, maar die veel te duister en verontrustend blijkt te zijn. Mijn inspiratie kwam van oude animaties die soms diepgaande, filosofische betekenissen bevatten die vaak over de hoofden van kinderen gingen of te eng voor hen waren om te kijken. Hoewel deze film uiteraard niet voor kinderen bedoeld is, wilde ik wel dat deze dezelfde sfeer uitstraalt. Voor volwassenen wordt het daardoor ook eng, of in ieder geval ongemakkelijk.

 

In het begin van de film heb ik Felix zo onschuldig mogelijk laten lijken, totdat hij begint te zingen. Voor de zangscène gebruikte ik stof van een oude knuffel die een ietwat te realistische vacht heeft, en plaatste ik mijn eigen mond in plaats van de mond van Felix, wat een surrealistische mix creëert. Hierdoor wordt de film steeds duisterder naarmate het verhaal vordert