In The Last Day We Played (2023) verken ik de nostalgie van de eenvoud uit onze kindertijd, een periode waarin het leven nog onschuldig en zorgeloos was. Tegelijkertijd onderzoek ik hoe we die tijd achter ons hebben gelaten toen we volwassen werden. Dit wordt gesymboliseerd door verlaten schommels die spookachtig in de wind heen en weer bewegen. De muziek klinkt als de geest van herinneringen aan een warme zomerdag, met de vrolijke tonen van de naderende ijscoman. Hoewel de muziek licht en opgewekt is, vormt het beeld een schril contrast door de sombere sfeer, wat de dubbele lading van nostalgie weerspiegelt – een gevoel dat zowel warm en fijn kan zijn, maar ook verdrietig en melancholisch.